Firma Bristol Commercial Vehicle Company opracowała konstrukcję tylnego silnika VR w połowie lat 60-tych. Pierwsze VR sprawiały jednak niektórym kłopoty, poważnym problemem okazał się rzędowy silnik pionowy. Na szczęście te VRL zostały wkrótce zastąpione bardziej niezawodną wersją silnika poprzecznego, która została sklasyfikowana jako VRT.
 VRT był produkowany w trzech wersjach: mark I z płaską przednią szybą, mark II z zakrzywioną przednią szybą oraz najpopularniejszej wersji mark III z przeprojektowaną osłoną chłodnicy i tylną osłoną silnika.

 Bristol VRT był standardowym typem dwupokładowym dla większości operatorów w National Bus Company, jednak przykłady tego typu znalazły również uznanie u kilku operatorów miejskich.
 Prawie wszystkie pojazdy VRT zostały zabudowane przez Eastern Coach Works, chociaż niektórzy operatorzy określili małe partie nadwozia z projektami innych producentów.

 Model był produkowany do 1981 roku, kiedy to zbudowano ponad 4400 egzemplarzy. Jego upadek nastąpił w wyniku wprowadzenia olimpijczyka Leyland, niestety wydarzenie to oznaczało również koniec działalności Bristol Commercial Vehicle.

 Wersje kabrioletu z otwartym dachem ECW z nadwoziem VRT były popularne wśród kilku operatorów National Bus Company, którzy świadczyli usługi przybrzeżne. Southdown miał kilka partii takich pojazdów, które działały sezonowo z otwartym dachem w okresie letnim, a następnie ponownie zamontowano dachy w miesiącach zimowych, umożliwiając działanie normalnych usług.

 Wiele modeli Bristol VRT po wycofaniu przez ich pierwotnych właścicieli znalazło dalsze usługi u niezależnych operatorów w całej Wielkiej Brytanii. Dziś niewielka liczba tego solidnego konia roboczego nadal świadczy solidne usługi, podczas gdy coraz większa liczba przechodzi w ręce konserwatorów.